Laatste dag op Curaçao…

Lieve allemaal,

Deze reis werd ons zo gegund… en met enorme dankbaarheid, voor de kans die Mees en daarmee ons gezin gegeven wordt, zijn we eraan begonnen. Het liep alleen héél anders dan we vooraf hadden kunnen bedenken. Met tranen over mijn wangen denk ik dan ook aan mijn lieve Liam, Roos en Bert die ik zó graag bij me had gehad hier. Ilse zou ook meekomen en eigenlijk had ik Wessel ook erg graag meegenomen. Ook zij horen erbij. Het mocht niet zo zijn. Ik hou Liam en Roos graag een beetje uit de wind in mijn blogs, maar ik ben me er zó van bewust wat zij, als broer en zus van Mees, moeten dragen, moeten inleveren en moeten slikken. Ik ben me er  erg van bewust van de voortdurende uitgestelde aandacht en dat het soms echt heel moeilijk voor ze is om brus te zijn. Dat het soms ook best moeilijk is om mij als moeder te hebben… Als ouders van zorgintensieve kinderen krijg je geen gebruiksaanwijzing hoe je de brussen er het beste in kan begeleiden. Ik weet niet wat het beste voor ze is. Juist dáárom had ik ze zó graag deze reis gegund. Ze hadden het zó verdiend! Mees had zich geen betere en lievere broer en zus kunnen wensen en ik geen betere en lievere zoon en dochter, ondanks dat we soms best wel hindernissen te nemen hebben samen.

We hebben echt fijne dagen gehad hier op Curaçao, erg genoten van het fantastische plekje waar we verbleven en van onze uitstapjes, ondanks alle tegenslagen. Ons gezin wat niet bij elkaar kon  komen, de dolfijntherapie die na de eerste dag al stopte, de zorgen rondom mijn moeder (die toch gistermiddag even met Chantal, haar persoonlijk begeleidster, video-belde), maar ook de beperkingen die hier opgelegd werden en de spanningen die met het corona-virus om de hoek kwamen kijken. Kunnen we wel terug naar huis? Het blijft spannend, totdat we landen in Nederland…

Mijn grote dank gaat uit naar jou lieve Hanneke. Samen met jou deze reis maken, was ondanks alles, echt een feestje! Ik wil je bedanken voor jouw humor (heerlijk!). Wat heb ik om je gelachen! Ik wil je bedanken voor jouw liefdevolle zorg voor Mees, voor onze fijne uitstapjes hier op het eiland, je navigatietalent ha ha, de fijne gesprekken, voor je lieve steun, voor alles! Je bent echt een lieve topper en meer dan je gewicht in goud waard! Willem, Jip, Hidde en Moos, dank jullie wel dat ik haar even mocht lenen! Echt héél fijn!

Lieve allemaal, heel veel dank voor al jullie lieve betrokkenheid, voor jullie lieve reacties op onze blogs, voor de lieve appjes en mailtjes. We voelen ons gedragen daardoor…  Hou moed en blijf gezond! Heel veel liefs van mij en tot gauw. X

 

Dag 11 op Curaçao door Hanneke

 

Diep, diep, diep respect heb ik voor Louise en familie en alle ouders met een zorgintensief kind, zoals ze het zelf noemen. De intensiteit is niet af te lezen aan de buitenkant, en ook niet na een week delen in de zorg. Zeker niet op zo’n heerlijke plek als Curaçao waar de hectiek van alle dag ver te zoeken is en waar je minder druk ervaart en geen andere zorgen hebt. Het is niet voor te stellen dat je altijd, echt altijd, alert moet zijn. Geen wonder dat Louise overal leguanen, papegaaien, verwaarloosde huisjes, zwangere honden ziet, terwijl ze aan het rijden is en ik gewoon uit het raam zit te staren en de helft mis. Gelukkig mag ivm de verzekering alleen Louise rijden, want rechts heeft hier voorrang, maar links ook. En met mijn navigatietalent en een ouderwetse kaart is mijn bijdrage in deze niet erg groot. Gelukkig bezit Louise een best gevoel voor humor en heeft ze door Mees haar geduld kunnen oefenen en komen we overal waar we wezen willen. Vandaag was dat voor de tweede keer Shete Boka, National Park, waar weer een fantastisch schouwspel was van wind en denderende golven die tegen de ruige rotsen kletsten. Je kan je voorstellen dat niet alleen Mees van deze sensaties geniet. Alleen in de grot zitten en dan een golf op je af zien komen was toch best een beetje spannend. Gelukkig mocht Mees daarna op de rug van Louise terug naar de auto. Genieten kan hij die Mees en wij van hem! Bedankt lieve Louise {en familie} dat ik mee mocht met deze bijzondere reis, waar ik kijkje mocht nemen in de liefdevolle zorg voor Mees.

Dag 9 op Curaçao

Het zóu kunnen zijn dat we, áls KLM ons écht komt halen maandag, alsnog geweigerd worden om mee te vliegen. Niet vanwege Corona, maar omdat alle muggen van de Cariben en omgeving ons inmiddels op hun dagmenu hebben staan. We zien eruit alsof we de mazelen hebben ofzo….  Wellicht wel helpend om mensen hier op afstand te houden met al die bulten. Het ziet er namelijk best wel besmettelijk uit! Op die manier houden we ons wel keurig aan de Corona- voorschriften 🙂

Hanneke en ik waren vanmorgen werkeloos tot 11 uur. Mees lijkt hier als een rasechte aanstormende puber heerlijk uit te slapen. Ondanks een paar pittige buien en een heerlijk windje, was het vandaag drukkend warm. We wilden vanmiddag eigenlijk graag naar de grotten van Hato, maar deze waren helaas gesloten vanwege Corona. We zijn doorgereden naar een plek waar flamingo’s zóuden moeten zijn. We zagen een booreiland en een  strandje met veel afval. Niet echt een fijne plek. Een paar kilometer verderop was wel een kolonie flamingo’s. Helaas was ik de batterij van m’n camera vergeten, dus de foto’s zijn niet van grandioze kwaliteit. De Daaibooibaai was niet zo ver daar vandaan, dus daar konden we afkoelen. Het was een heerlijk dagje!

We hebben wel wat zorgen om Mees. Hij heeft al drie dagen geen ontlasting gehad, ondanks dat we inmiddels de laxeermiddelen opgehoogd hebben. Hij is ondanks dat toch best goed te pas. Mees heeft inmiddels zijn pyjamaatje aan, er staat een lekker muziekje op en we trekken zo een fles rosé los. Reken maar dat we goed slapen daarna!

“Everybody is a bit scared,”

said the horse.

“But we are less scared together.”

 

Het “groeten en fruitwagentje” van een local, waar we heerlijke mango’s halen… Ze gaan helemaal mee met de (corona-)tijd met hun “drive-thru” 🙂

 

Yes, ze vliegen nog…. onze hoop in bange dagen…

een zitje langs de weg….

Deze pelikanen vlogen steeds op om met een snoekduik het  water in te duiken voor een vers visje… daarbij hielden ze niet echt rekening met badderende toeristen. Alles voor het zwemmend buffet 🙂

 

dag 8 op Curaçao…

Vannacht schrok ik wakker van kabaal buiten… het leek alsof er iemand over het grind  liep… met een hartslag van 220 lag ik stil in bed te luisteren… zouden het de leguanen zijn? Zou ik Hanneke wakker maken? Ik hoorde niks meer… het was stil… en ik zakte na een tijdje weer weg in een diepe slaap. Totdat ik vanmorgen weer zo’n zelfde soort geluid hoorde en daar ging m’n hartslag weer naar ongekende hoogte. Inmiddels was het licht, dus voorzichtig deed ik de deur naar buiten van mijn slaapkamer open en kreeg een hartverzakking. In de tuin stond een man, alleraardigst maar dat wist ik toen nog niet, het zwembad schoon te maken. Het is best handig als ze je dat van te voren even melden hier! Het scheelt een torenhoge hartslag, een serie strategieën hoe ik hem neer zou gaan hoeken en voor de verschrikte man het beeld hoe ik met verwilderd kapsel m’n bed uitkom. Hij excuseerde direct. Excuses aanvaard!

We hebben gezwommen en even gefacetimed met het thuisfront. Fijn ze even te zien en te spreken… Mees doet het fantastisch. Hij geniet met volle teugen.  De zon doet wel rare dingen met je hier (lees: met Hanneke)… Je gaat er je kleren raar van aandoen. Achterstevoren of binnenstebuiten, niks is te gek ha ha! 😉

Vanmiddag zijn we richting West gereden. In het National Park zijn we naar Boka Pistol en Boka Kalki geweest. Het was adembenemend mooi. Sommige delen leek het wel op een maanlandschap. Geniet van de foto’s, die vertellen namelijk meer dan 1000 woorden!

Pas goed op elkaar en blijf gezond! Liefs van ons! X

In dit huisje, zit een toezichthouder, de hele dag te wachten om hersenloze toeristen die afdalen in zo’n spuitgat te behoeden voor een vroegtijdige dood… Het water is zó krachtig dat je het zelden overleefd.

Corona is ook hier doorgedrongen…

Mees wacht op de veerboot denken we…

Hier ook een toezichthouder… we hebben naar hem getoeterd en gezwaaid. We denken dat dat het spannendste was wat hij vandaag meegemaakt heeft….

gepromoveerd tot taxichauffeuse 🙂

Team Meeskees…

 

Hanneke had sjans van onze huisvriend…. of had hij liever ongestoord willen schijten op de zwembadrand?

Dag 6 op Curacao…

Op Curaçao worden de mensen inmiddels steeds meer beperkt in hun bewegingsvrijheid. De scholen en horecagelegenheden zijn gesloten. De gevolgen van het corona-virus worden hier steeds meer voel- en merkbaar. Zeker toen ik vanmorgen bij de apotheek nieuwe luiers wilde halen, was het merkbaar dat de angst voor corona leeft onder het winkelpersoneel. Mensen werden één voor één naar binnen geroepen. Toen ik aan de beurt was kreeg ik strikte aanwijzingen. Het was duidelijk dat ik hier niet echt gewenst was. Ik mocht me niet door de apotheek verplaatsen. (Wellicht denken ze dat zo’n virus zich dan ook niet verplaatst?). Ik durfde niet aan m’n neus te zitten of te kuchen. Ik denk dat ze me wat hadden aangedaan. Bij het afrekenen moest ik pinnen, maar ook zelf het bedrag intoetsen op het pinapparaat én de daarna te nemen stappen. Ik had werkelijk geen idee wat ze allemaal mompelde. Wel verstond ik dat zij het wel zou doen, omdat ik veel te traag was en daarna dat ik snel de apotheek moest verlaten. Pfff…. het is ook wel iets om een beetje plaatsvervangende schaamte van te krijgen. Er zijn namelijk 3 Nederlanders die het virus hier mee naartoe hebben genomen. Ik kan me dus wel voorstellen dat ze ons liever zien gaan dan komen! Hun hele leven wordt hier ontwricht!

In de middag hebben we een heerlijk strandje opgezocht (de Kleine Knip) om even af te koelen. De golven waren ruig en Mees vond het maar wat spannend in de branding.

Met mijn moeder lijkt het weer wat beter te gaan. Ze houdt zich voor zover aan onze afspraak 🙂

Met Tiny Koning van Travel Counsellor uit Vorden, hebben we overlegd dat we de vlucht om gaan boeken. De eerste mogelijkheid, wellicht zonder assistentie op de luchthaven, maar dát gaan Hanneke en ik met onze flierefluiter wel redden, is op 23 maart. Dank je wel Tiny, voor je grote steun en de 100 overlegmomentjes die we inmiddels al gehad hebben…. Dat stelt steeds gerust (als we door paniekberichten opgehitst worden). Tot die tijd moeten we zorgen dat we niet ziek worden, zodat we werkelijk mee mogen.

Nog even en onze huisvriend komt zonnen op de veranda….

In de tuin rondom het huis waar we verblijven vliegt geregeld een prachtige, kleine kolibri.

Hanneke heeft haar slaapplaats gevonden voor de komende week 🙂

 

Heeft z’n beste tijd gehad hier….

Dag 5 Curacao

De vakantie is hier over, want vanmorgen ging om half 7 de wekker. Mees had namelijk om 8 uur al therapie. We hebben er wat boterhammen ingeschoven en hup richting het CDTC (Curacao Dolphin Therapy & research centre). We hadden er zin in!

En als we werkelijk met 80 km per uur hier over de wegen zouden rijden, vol met gaten, dan waren we al heel wat onderdelen van de auto verloren. Wellicht is die snelheid en een slecht wegdek  ook wel de reden dat er hier vrijwel geen auto deukvrij rondrijdt. Rechts heeft voorrang en links neemt het….als je te twijfelachtig rijdt wordt er getoeterd of iemand drukt z’n auto ertussen en hoe langer je ertussen rijdt, hoe meer je “mee gaat doen”.

Tijdens het kennismakingsgesprek hebben we de therapeuten ontmoet. Patrick is fysiotherapeut en inmiddels een jaar werkzaam op het CDTC. Ik vind het fijn dat hij erbij is, omdat Mees in een overwegend vrouwenwereld leeft . Lindsay is ergotherapeut en toegepast psychologe en nu 2 maanden aan het werk op het CDTC. Ze worden geassisteerd door Marie, toegepast psycholoog in opleiding. Krista is de dolfijntrainster, net als vorige keer. Een behoorlijke delegatie dus. Mees kan z’n borst nat maken (met zeewater).

We hebben verteld over Mees, over z’n talenten en zijn beperkingen, over zijn streken en charme offensiefs en ondanks dat had hij ze gauw om zijn vinger gewonden… Er was vrijwel direct een klik. We hebben samen de doelen opgesteld. Er zal gewerkt worden aan communicatie en het combineren van motorische vaardigheden (bijv. armen en benen tegelijk). Ook zal zijn prikkelverwerking een aandachtspunt zijn.

Tijdens de watertijd maakte Mees opvallend veel dolfijngeluiden. Hij had zichtbaar plezier en maakte goed contact. Hij heeft hard gewerkt! Het was weer prachtig om te zien (zie de foto’s) en wat een warm bad is het CDTC…

In de namiddag, na een gigantische regenbui waardoor de straten blank stonden, zijn we naar Santa Martha gereden. We wilden eigenlijk naar een winkeltje waar spulletjes verkocht worden die gemaakt worden door mensen met een beperking. Helaas was het al gesloten. Vlakbij was een prachtig uitkijkpunt. De rust die deze plek uitstraalde staat in schril contrast met de chaos nu in Nederland. We kunnen ons er moeilijk een voorstelling van maken.

Tijdens het schrijven van dit blog komt het bericht binnen  dat het CDTC moet sluiten ivm het coronavirus. Dat houdt in dat de therapie per direct gestopt is. Aangezien morgen ook de scholen hier sluiten komt dit bericht niet helemaal onverwacht. Het is ontzettend jammer, maar ook begrijpelijk. Het houdt ook in dat we komende dagen gerepatrieerd gaan worden.

Toen we Hanneke vroegen om mee te gaan, was dat eigenlijk best spannend. We kennen elkaar van 4 jaar zwemles op school (een half uur per week) en ruim een jaar zwemmen bij Sutfene (om de andere week). Ik ben werkelijk ontzettend blij dat je mee bent Hanneke. Mijn hart verwarmd als ik zie hoe dol Mees op je is. Daarnaast hebben we veel gelachen en heb ik ook wel gehuild. We hebben niet af kunnen maken waarvoor we hier gekomen zijn, maar het was en is een feestje met je! Dank je wel voor je lieve zorgzaamheid, nuchterheid, je liefde voor Mees, voor het kijken naar wat voor hem en ons belangrijk is, voor de fijne gesprekken en al helemaal voor je heerlijke humor. We gaan nog genieten van wat nog mag op dit eiland voordat we gerepatrieerd worden…

Hanneke en ik hebben de fles wijn maar losgetrokken die in de koelkast stond en gaan zo rollend naar bed. Het is wat het is…. en het is nóóit saai! 😊

“The greatest illusion”,

said the mole,

“is that life should be

perfect”

 

 

Dag 4 Curacao

Toen ik vanmorgen iets in de prullenbak gooide kreeg ik haast een soort schuldgevoel en plaatsvervangende schaamte. Dinsdags wordt hier de vuilnis opgehaald, maar ik vroeg me werkelijk af waar dat dan blijft. Er ligt namelijk zó ontzettend veel vuilnis langs de binnenweggetjes van Curaçao en in veel tuintjes staat een autokerkhof… Daarmee doen de eilanders hun prachtige Curaçao echt tekort! Indirect dragen we bij aan die bende of het nou op de vuilnisbelt komt of niet…

Na een lekker ontbijtje op de veranda van ons véél te grote (6 persoons) huis, samen met onze huisvriend Sjakie (de troepiaal, zie foto), hebben we even heerlijk gezwommen in het zwembad. Even afkoelen! Ik hou ondertussen mijn telefoon in de gaten omdat Tiny, dan wel de KLM kan bellen of appen voor repatriëring. Natuurlijk hopen we dat het nog even duurt, zodat Mees nog wat van de therapie mee kan pakken.

Niet veel later kreeg ik het bericht dat mijn moeder hard achteruit gegaan is. Het lijkt erop dat ze nog een kleine tia heeft gehad. Op de één of andere manier  overviel het me niet eens. Ik heb in aanloop naar deze reis steeds een bepaalde onrust en onderbuikgevoel gehad over haar en deze reis. Vlak voor vertrek heb ik met haar afgesproken dat ze er niet tussenuit piept als ik weg ben. Ik hoop dat ze zich daaraan houdt!

Begin van de middag hebben we gesnorkeld bij Tugboat. Wat een prachtige onderwaterwereld rondom deze gezonken boot. Vissen in allerlei kleuren en maten zwemmen om je heen. Even ben je in een heel andere (zorgeloze) wereld. Zó mooi en fijn!

Later kwamen we via wegen met enorme gaten en veel vuilnis bij een prachtige, machtige rotskust (zie de foto’s!) vlakbij Playa Canoa, waar Mees met kleren en al het water indook. Gelijk had ie! Het was erg warm! Het was een dagje met een achtbaan van emoties en ook de wegen van Curaçao lijken her en der op achtbanen (of niet Hanneke?). Het is nooit saai bij ons. Ik blijf het herhalen!

Vlak voor vertrek naar Curaçao kreeg ik van mijn lieve vriendin Bibiane een prachtig boek (The boy,  the mole, the fox and the horse) met levenslessen en prachtige teksten. Ik sloeg het open en las de tekst op die bladzijde. Het raakte me en emotioneerde me. Het past wel bij me…

“Is your glass half empty or half full?”

asked the mole.

“I think I’m gratefull to have a glass.”

said the boy.

Sterkte allemaal, hou jullie goed en blijf in verbinding!

Lieve groet vanaf Curaçao

Sjakie, de Troepiaal (dank je wel Saskia!), komt even het stukje watermeloen van Mees jatten. Hij heeft al zijn vrienden inmiddels ook uitgenodigd!

Zo trots op die gozer! Hij viert het leven en wij vieren het met hem mee….

 

een boekje lezen met Hanneke.

 

 

 

Curacao dag 3

We hebben er zo naartoe geleefd samen. We hebben ons er samen zo op verheugd, maar helaas werd de vlucht van Bert, Liam, Roos en Ilse gecanceld. Ik heb er wel wat tranen om gelaten. Wat een domper! Ik had ze dit zó gegund en me erg verheugd op ons samenzijn hier. Het is niet anders… We wachten op eventuele adviezen. Er zijn erg veel Nederlanders hier. Ze hebben dus, als het erop aankomt, wel wat te repatriëren. Tot die tijd crossen Hanneke, Mees en ik het eiland over in een veel te grote auto, behoeven onze navigatiekunsten nog wel enige aandacht, maar uiteindelijk na wat sightseeing en her en der keren, komen we wel op de plaats van bestemming. Wij vrouwen kunnen dat!

Bert, Roos en Ilse zouden een deel van de luiers van Mees meenemen en we waren er bijna door, dus dat was de eerste uitdaging vanmorgen. Gelukkig bleek dat helemaal geen probleem. Ik had allemaal maar obstakels op de weg gezien… De apotheken hier hebben het zelf op voorraad.

Het weer sloeg om en de regen kwam met bakken uit de lucht. Na zo’n slechte nacht was het niet erg om even “thuis” te blijven.

In de namiddag zijn we naar het Sea aquarium geweest bij het therapiecentrum. Het was er (wellicht door het weekend) heel erg rustig. We konden dus rustig rondlopen. Tja en dan is de oude “stamkroeg” niet ver meer. We zijn neergeploft bij Hemmingway en hebben daar heerlijk gegeten.

 

En Mees, Mees is ons feestvarken. Hij laat alles maar over zich heenkomen en heeft erg veel lol. Hij neemt het leven zoals het komt. Ik word geregeld geraakt door zijn puurheid. Hij speelt nooit toneel. Wat je ziet is wat je krijgt. Mees heeft Hanneke in zijn hart gesloten, jaren terug al trouwens, maar dat wordt nu zo zichtbaar, nu we zo samen zijn! Zo lief en puur!

Dat Anne deze keer niet mee ging was best jammer. Het is zo vertrouwd met haar, maar hANNEke (what’s in a name 😉) is een zeer goeie vervangster. Het is, zeker in deze carona-chaos, fijn dat ze mee is! Met haar rust, humor en zorgzaamheid en Mees het feestvarken, kan het alleen maar een fijn samenzijn zijn hier!

Ik ga slapen… ik val om! Dank weer voor alle lieve berichtjes! Heel fijn! Pas goed op julliezelf!