Dag 10 op Curaçao

3 januari 2009, de dag dat Mees geboren werd, is achteraf gezien de dag geweest dat de onbezorgdheid, spontaniteit in het ondernemen van activiteiten, maar ook saaiheid definitief uit ons leven verdwenen is. Zo nu en dan hadden we, afgelopen jaren ook geen aansluiting meer bij vrienden, verloren  we elkaar uit het oog (wat verdrietig was en is), sommige vriendschappen werden nog hechter (zoveel dank dat jullie naast ons zijn blijven staan!!), maar er ontstonden ook nieuwe warme vriendschappen (zo fijn!). Er kwamen ook geweldige ambulant begeleidsters in ons leven die, met name van mij,  wat taken overnamen en nemen bepaalde dagdelen.

Mees wordt groter, sterker en die ogenschijnlijke aaibaarheidsfactor is langzamerhand verdwenen. Mensen die hij niet moet, voelen dat aan den lijve of hij negeert ze! Anderen sluit hij aandoenlijk in zijn hart. Wat moeilijk is en anders dan in gezinnen met “normaal” ontwikkelende kinderen, is dat wij niet uit die babyfase komen. Hoe groot Mees ook wordt. Hij is (nog) niet zindelijk, ziet geen gevaar, heeft voortdurend sturing en coaching nodig om tot handelen te komen en je moet niet op hem passen, maar altijd naar hem kijken. Als je naar links kijkt, is Mees rechts weg of hij vreet iets uit. Zelf naar de wc gaan is eigenlijk ondoenlijk. Mees heeft luttele seconden nodig om iets overhoop te trekken of zijn (en/ of andermans) veiligheid in gevaar te brengen. Zijn kalenderleeftijd komt dus niet overeen met zijn ontwikkelingsleeftijd. Ouders van zorgintensieve kinderen blijven in die tropenjaren hangen. Aan de andere kant leert Mees ons anders genieten. Ons levensmotto: “Zonder verwachtingen is elke stap vooruit een feestje” blijft doorgalmen in ons leven.  We vieren regelmatig feestjes. Feestjes in relativeren. Feestjes in dierbare (soms kleine en korte) contactmomenten met lieve mensen om ons heen. Feestjes in stapjes in zelfredzaamheid. Feestjes in stapjes in  communicatie en vele feestjes in het genieten van zijn aanstekelijke schaterlach en humor. Mees heeft ons verbonden als gezin, maar ook met lieve vrienden. Hij verbindt ons ook met Vordenaren (en wijde omgeving), waar we weer fijne kennissen aan overhouden. Mees verbindt ons met zijn dagcentrum en school (waar hij nu zo op zijn plek lijkt) en het fijne team daar om hem heen.  Mees leert ons vechten en hij leert mij ook geduldig zijn. Héél geduldig! Geduldig zijn is mijn levensles…

We hadden hier op Curacao een slow start vandaag… Automatisch ga je meedoen met het levensritme van hier. Relaxxxx!

Na de lunch zijn we bij onze vriendinnen van de apotheek langs geweest voor nog een pak luiers voor Mees. Ze waren nu gelukkig een stuk vriendelijker.  Door het corona- virus hebben we een soort plaatsvervangende schaamte gekregen waardoor we met frisse tegenzin de winkel ingaan.

Daarna zijn we doorgereden naar Willemstad om daar de toerist uit te hangen. Het was stil in de stad. Vrijwel alle winkels hebben hun deuren moeten sluiten vanwege het corona- virus.  We hebben ons verbaasd over de tegenstellingen in arm en rijk. Niet alleen in Willemstad, maar op het hele eiland. Er zijn veel zwervers. Er kwam er zelfs één bij ons bedelen met z’n losse kunstgebit. We hebben hem een dropje gegeven (wellicht blijft z’n kunstgebit dan ook beter plakken bedenk ik me nu ha ha). Sommige huisjes zijn zó slecht dat we ze in Nederland nog niet als schuur zouden gebruiken. Wat opvalt is het kleurrijke van het eiland en de stad. Armoede en rijkdom is soms in één straat zo zichtbaar. We zagen ook enorm grote zeeschepen de haven in- en uitvaren. Het werd nu wel duidelijk waarom de Julianabrug zo enorm hoog is (zie de foto’s).

Inmiddels heeft Hanneke Mees in bed gelegd en heb ik mijn blog bijna klaar. We drinken nog wat en duiken zo ook ons bed in. Geniet van de foto’s. Het lijkt er nog steeds op dat we maandag gerepatrieerd gaan worden. We vertrouwen erop dat het goedkomt! Pas goed op julliezelf en alle liefs van ons.

 

Mees’ lieve vriendinnetje Thirza was jarig. We hebben voor haar gezongen toen we naar de theatervoorstelling van Broodje Aap keken. (Zo’n lief initiatief van deze mannen!)

Onze huisvriend, de leguaan zat te wachten tot hij en z’n maten weer een duik konden nemen in het zwembad….

en ook de kolibrie liet zich weer zien…

De loopbrug in Willemstad…

Nou, voor het geval we nog niet begrepen waarom die Julianabrug zó hoog is…. het paste precies!

Hergebruik van pallets… geweldig!

 

een hart van slotjes….

Hanneke en Mees lopen hier door dezelfde straat. Links is vervallen en ziet er armoedig uit. Rechts is gerenoveerd en gepimpt met streetart.

Deze dame zag éindelijk toeristen (met een kind). In haar emmertje (in haar rechterhand) had ze snoepjes. We mochten er 5 voor 1  NAF (50 eurocent). Helaas voor haar is Mees niet zo’n zoetekauw.

Overal op Curacao zie je groepjes… voornamelijk mannen. Ze zitten of staan te kletsen…

Door de grote zeeschepen was de brug open. We zijn met de veerdienst overgegaan. Mooi avontuur!

   

Er is een enórm verschil tussen arm en rijk op Curaçao. Sommige huisjes zouden we in Nederland als schuur nog niet goed genoeg vinden… Er is veel vergane glorie en er zijn veel onafgebouwde bouwprojecten.