Lieve allemaal,
Nadat ik vanmorgen met een figuurlijke schop onder mijn hol het appartement uitgejaagd werd door Anne, voor 2 uur tijd voor mezelf en ik langs de Koraalspechtweg richting Mambo Beach wandelde, verbaasde ik me weer over de onmetelijke hoeveelheid afval wat de eilandbewoners hier langs de wegen van zich afgooien. Een onvoorstelbare hoeveelheid zooi wat zo’n afbreuk doet aan de schoonheid van het eiland. Zo ontzettend zonde! Naarmate je dichterbij de duurdere wijken en toeristische resorts komt wordt het minder.
Daar lag ik dan even later, te bakken op het strand, met een boek dat ik, in de week voordat we naar Curacao vertrokken, spontaan uit één van de boekenkasten van de kringloop had getrokken. Één boek maar… en het was alsof het me geroepen had: “Pak mij!”. Het kón geen toeval zijn… Het gaat namelijk over een moeder van een zoontje met een ontwikkelingsachterstand. Bizar! Het was een vreemde gewaarwording om, zonder voortdurend alert te hoeven zijn, op het strand te zitten en rustig een boek te kunnen lezen.
Tijdens de therapie ben ik met Babette, Kim en Mees ook mee naar binnen geweest, zodat Babette me een aantal sensorische integratie oefeningen voor kon doen, die Mees thuis zouden kunnen helpen om de dag met meer rust te kunnen starten. Vorig jaar vedween zijn bewegingsonrust op Curacao en kwam terug na een aantal dagen in Nederland. We hopen nu de rust te behouden, door de oefeningen die Babette hier doet op het droge, mee te nemen naar Nederland. Naast dat hij érg ondeugend was, deed hij toch goed zijn best! De oefeningen die Babette deed, heb ik zelf daarna ook geoefend.
Tijdens de watertijd mocht Roos (ziek met koorts, maar dat weerhield haar niet), mee op het dok om dolfijntrainster Mirjam te helpen en Chabelita instructies te geven. Het is Roos’ wens om later dolfijntrainster te worden. Ze deed het echt fantastisch! Ik heb met grote trots en ontroering naar haar gekeken. Wat een topper! Volg je hart meid! Ga doen wat je gelukkig maakt! Ze straalde van oor tot oor toen ze van het dok afkwam!
Mees genoot met volle teugen! De klik met Babette en Chabelita is bijzonder! Langzaam komt er rust in zijn lijfje en lijkt hij meer open te staan om het contact aan te gaan en te leren. Mees moet van ver komen… maar bij het CDTC zijn ze ervan overtuigd dat het geleerde niet verdwenen is. We moeten wel geduld hebben… blijven herhalen en samen doen. Ik zou tevreden zijn als hij weer kan leren, weer vooruit gaat. Ik heb me zo machteloos gevoeld en het heeft me zo’n pijn en verdriet gedaan toen ik hem door mijn vingers heen zag glippen, toen hij vaardigheden leek te verliezen die hij al zo goed kon…
Na de therapie zijn we neergeploft bij Chill op Mambo Beach. We hebben heerlijk gegeten en nog even gezwommen. We moesten echt afkoelen. Het was een zeer warme, maar heerlijke dag! Vanavond leek Mees ineens, héél voorzichtig, uit zichzelf “Ja” te knikken als antwoord op de vraag of hij zijn muziek aan wilde. Een juichmomentje en een voorzichtige stap vooruit!!! De avond is hier gevallen en wij duiken zo ons bed in.
Fijne dag en geniet mee met ons van de prachtige foto’s!
Lieve groet van ons!
iets met orale fase…
