Lieve allemaal,
Met een dubbel gevoel stapte ik vanmorgen mijn bed uit. De één na laatste therapiedag alweer. Wat vliegt de tijd, zeker de tweede week. Er is niet heel veel tijd om te luieren, de dagen vliegen om door de therapie, workshops en gesprekken. Het is een werkvakantie! Aan de andere kant is het ook fijn om weer naar huis te gaan. Bert, Liam, Patty en anderen weer te zien. Het is jammer dat we hier niet samen waren en het is fijn ze straks weer om me heen te hebben.
Vanmorgen ben ik naar een workshop van Merel over Mindfulness gegaan. Ik kan me voorstellen dat mensen hier echt ontspanning uit kunnen halen. Ik zat namelijk zelf alweer te knikkebollen, al zou dat ook aan mijn waardeloze slaapritme kunnen liggen.
Mees was vandaag wat mopperig. Meestal is er dan iets aan de hand (bijv. buikpijn door verstopping). Hij wilde ook niet zo heel graag eten en had nog geen ontlasting gehad. Communiceren is zó essentieel, dat blijkt vandaag ook maar weer. Mees kán niet aangeven waar hij last van heeft. Het zou kunnen dat hij pijn of honger heeft, maar het kan ook dat hij een keer zijn dag niet heeft en ongegeneerd chagrijnig is. Dat mag!!! Maar het is wel fijn als we dat dan weten. Voor ons blijft het tot nu toe gissen wat er aan de hand is. Wat zou het fantastisch zijn als hij antwoord zou kunnen geven op allerlei vragen en vooral dát soort vragen! Het vraagt véél geduld, motivatie en inzet van iedereen om hem heen om hem dit verder te gaan leren. De eerste aanzet is hier gedaan op Curaçao! Mees bleek uiteindelijk te mopperen omdat hij honger had. Thuis zie je hem nog wel eens gaan struinen door de keuken, waardoor je zelf invulling kan geven aan zijn gedrag. Het duurde even voordat we dat in de gaten hadden. Toen hij eenmaal zijn buik vol had, kon hij weer lachen.
Tijdens de therapie kwam ik aan de praat met Laura. Ze geeft bij het CDTC invulling aan het brussenprogramma (broers en zussenprogramma). De invloed van een zorgintensief kind is groot op een gezin. Ook Mees vraagt veel van ons, maar zeker ook van Liam en Roos. We kunnen erg genieten van zijn aanstekelijke, ondeugende lach en zijn fratsen, maar we maken ons ook dikwijls zorgen en dat terwijl we Liam en Roos helemaal niet willen belasten met zorgen, maar ze zijn zo verbonden met Mees. Ze zien en voelen alles. Soms maken de omstandigheden dat we ons machteloos voelen of gefrustreerd, soms zijn we in tranen. Mees heeft (nog) zoveel zorg en begeleiding nodig dat we ook dingen op hebben moeten geven, zoals bijv het paardrijden. Het is simpelweg niet meer te combineren op de manier zoals we de sport zouden willen beoefenen. Mees is ook een verbinder, maakt ons daad- en draagkrachtig. Hij brengt ons veel…. Hij laat ons zien wat echt belangrijk is; verbondenheid, liefde en genieten van kleine dingen en stapjes. Mees brengt ons in contact met bijzondere mensen, lieve vrienden inmiddels, fijne therapeuten en lieve juffen, die we anders wellicht niet ontmoet hadden. Hij brengt ons naar het CDTC! Het leven is nooit saai met Mees! Met hem is het leven intenser….
De therapie ging goed! Mees was ontspannen en wat vlakker in emotie dan andere dagen. Hij genoot van de sensorische integratie oefeningen en de watertijd. Babette had wat plannen met hem en over het algemeen liet hij het wel over zich heen komen, maar hij wilde geen trilslang in zijn nek. Hij schudde zéér duidelijk “Nee”. Zelfs Babette was verrast! Geweldig!!! Knap kind!!!
Vanmiddag hebben we gewandeld over Mambo Beach en even gezwommen. Het was heerlijk! Daarna neergeploft bij onze vaste stek bij Hemingway. Daar kan Mees heerlijk liggen op het bankje. Geen gedoe en getrek om keurig aan tafel te blijven zitten… relaxxxx we zijn nog éven op Curacao!
