Woensdag; therapiedag 8

Lieve allemaal,

Vanmorgen ging al vroeg de wekker. Roos wilde erg graag een keer samen duiken en dát had ik deze keer voor haar kunnen regelen. Na een uitgebreide instructie waggelden we met een loodzware duikuitrusting, compleet met duikbril en flippers over het strand. Het zal er uiterst charmant hebben uitgezien… Het duiken was echt fantastisch! Echt aan te raden! We hebben prachtige (scholen) vissen gespot bij het rif en even later zelfs een verpleegstershaai. Die zag er in het echt, op afstand, aaibaarder uit dan ik later op Wikipedia las ha ha…

Na de duik heb ik nog een tijd met Faye (de psycholoog van het CDTC) gesproken. Ze is een grote steun geweest deze twee weken. Heeft me op mijn “donder” gegeven omdat ik mezelf al tijden voorbij gelopen ben, ze heeft raad gegeven en bevestiging dat we het goed doen tav Mees. Alle keuzes die we maken komende tijd, doen we zo goed mogelijk. Beter kan het niet! Faye gaf aan dat we, bij welke keuze we in de toekomst ook maken voor Mees, er 100 procent achter moeten staan. Mees voelt direct onze twijfel en komt dan in onzekerheid (met wellicht terugval tot gevolg).

Daarna was het alweer tijd voor de therapie. Mees had er zin in en het ging goed! Hij maakte weer het gebaar “dolfijn” en had één keer hulp nodig bij het gebaar “douchen”, maar maakte hem daarna zelf. Bij vragen met een hoge motivatie is hij steeds beter in staat om “Ja” te knikken of “Nee” te schudden. De watertijd deed hij weer met veel plezier en ontspanning al was het meer “on the edge”.

Roos krijgen we waarschijnlijk niet meer mee naar huis. Ze voelt zich hier zo thuis bij het CDTC. Het team heeft zich als het ware over haar ontfermd en wachten haar sollicitatie af over een paar jaar!

Na een bezoekje aan de Starbucks, zijn we richting Westpunt gereden om daar wat te eten en een strandje te bezoeken. Onderweg zie je her en der locals barbecuen langs de weg. Het ziet er gezellig uit! Alsof iedereen aan kan schuiven. In Westpunt kwamen we met de serveerster, die speciaal voor ons Nederlanders, die hun Godsverlaten restaurant bezochten, André Hazes opgezet had, in gesprek over de sluitingstijden van de restaurantjes op de Westpunt. Na zessen, als de zon onder gaat, wil geen hond en goed mens daar schijnbaar nog blijven. De eigenaar van het restaurant was al zeker 10 keer overvallen, zwaar gemarteld voor een luttele 25 dollar kasgeld. Er werd ons afgeraden om onderweg ook maar ergens te stoppen, ook niet voor stoplichten. Boetes kreeg je namelijk toch niet op Curaçao. Ze vertelde dat je zou kunnen stoppen voor een ogenschijnlijk gewond kind langs de kant van de weg, om eerste hulp te verlenen, waarna achter je rug je auto wordt gejat. Het kan ook gebeuren dat ze bij een stoplicht een harde klap op je auto geven, waardoor het lijkt dat je aangereden bent. Wanneer je uitstapt en gaat kijken, ben je ook je auto kwijt. Terwijl ze dit vertelde zagen we vanuit onze ooghoeken in het restaurantje met een adembenemend, magisch uitzicht, de zon langzaam in zee zakken. Normaal een momentje om van te genieten, maar nu hadden we daar, op de één of andere manier, wat minder rust voor…

Eenmaal terug in de auto, zagen we, als altijd goed voorbereide vrouwen (muv auto-gedoe dan), met nog 40 km te gaan naar Willemstad, de benzinemeter vrijwel in het rood staan. “NIET STOPPEN” was het advies!!! Oké, Google maps gaf aan dat we zo’n 12 kilometer moesten rijden naar het eerste tankstation en het was nog niet helemáál donker…. En zou deze open zijn én een doodnormale pinpas accepteren? Niet echt een geruststellend vooruitzicht, na onze eerste tankervaring met drugspakketje, maar gas erop en gaan!

We kwamen zonder problemen aan bij het tankstation. Daar stonden al heel wat kerels te wachten op hun beurt. Was dit veilig? We scanden ze allemaal, één voor één. Zonder benzine kwamen we niet thuis, dus weinig andere opties! Anne, Roos en Mees zijn “veilig” in de auto gebleven en ik ben even gaan vragen hoe hier de procedure was… De dame achter de tralies (TRALIES!! Ook zo lekker geruststellend), vroeg “Wil je vol?”, “Uh”, ik begreep de vraag niet helemaal “Vol?” Wellicht waren het de zenuwen? Wat zou ik vol willen? “Oh… de tank! Ja uiteraard wil ik die zo snel mogelijk vol ja!” Eerst tanken, dan betalen, dat was de procedure… dat was te overzien… dacht ik…. maar weer deed het apparaat het niet. Helemaal op mijn gemak was ik niet en om daar nog een schepje bovenop te doen, ging het auto-alarm af van de auto achter ons. Ik denk dat het 10 jaar van mijn leven kost, dit “geintje”! De dame van achter de kassa kwam me helpen… gelukkig! Toen ik ging betalen, stond er een grote, uitgedijde man achter me, waar Anne en ik ons samen 3 keer in zouden kunnen draaien. De gedachte welde in me op dat als hij me met één vinger aan zou raken ik knock-out neer zou vallen… Direct daarna dacht ik aan die drie schatten in de auto… niks knock-out, gewoon betalen en gaan! De la ging weer open, maar deze keer geen drugspakketje voor ons… Gauw weg hier! Ik moet bekennen… ik was blij dat ik weer in de auto zat! In hoog tempo richting Blue Marlin, ons appartement. We waren blij dat we er waren, veilig achter de hekken. We redden ons best, wij onafhankelijke, goed voorbereide vrouwen (dat laatste op het gebied van de zorg voor Mees dan 🙂 )!

Wil je dit nog een keer Mees “Ja” of “Nee”?

Is dit liefde of honger??

Ferdinand, tijdelijk werkzaam bij het CDTC. Wat een geweldige man! Passie voor zijn vak! Trotseert hier weer en wind (vooral wind!) om de mooiste films te maken.