De vakantie is hier over, want vanmorgen ging om half 7 de wekker. Mees had namelijk om 8 uur al therapie. We hebben er wat boterhammen ingeschoven en hup richting het CDTC (Curacao Dolphin Therapy & research centre). We hadden er zin in!
En als we werkelijk met 80 km per uur hier over de wegen zouden rijden, vol met gaten, dan waren we al heel wat onderdelen van de auto verloren. Wellicht is die snelheid en een slecht wegdek ook wel de reden dat er hier vrijwel geen auto deukvrij rondrijdt. Rechts heeft voorrang en links neemt het….als je te twijfelachtig rijdt wordt er getoeterd of iemand drukt z’n auto ertussen en hoe langer je ertussen rijdt, hoe meer je “mee gaat doen”.
Tijdens het kennismakingsgesprek hebben we de therapeuten ontmoet. Patrick is fysiotherapeut en inmiddels een jaar werkzaam op het CDTC. Ik vind het fijn dat hij erbij is, omdat Mees in een overwegend vrouwenwereld leeft . Lindsay is ergotherapeut en toegepast psychologe en nu 2 maanden aan het werk op het CDTC. Ze worden geassisteerd door Marie, toegepast psycholoog in opleiding. Krista is de dolfijntrainster, net als vorige keer. Een behoorlijke delegatie dus. Mees kan z’n borst nat maken (met zeewater).
We hebben verteld over Mees, over z’n talenten en zijn beperkingen, over zijn streken en charme offensiefs en ondanks dat had hij ze gauw om zijn vinger gewonden… Er was vrijwel direct een klik. We hebben samen de doelen opgesteld. Er zal gewerkt worden aan communicatie en het combineren van motorische vaardigheden (bijv. armen en benen tegelijk). Ook zal zijn prikkelverwerking een aandachtspunt zijn.
Tijdens de watertijd maakte Mees opvallend veel dolfijngeluiden. Hij had zichtbaar plezier en maakte goed contact. Hij heeft hard gewerkt! Het was weer prachtig om te zien (zie de foto’s) en wat een warm bad is het CDTC…
In de namiddag, na een gigantische regenbui waardoor de straten blank stonden, zijn we naar Santa Martha gereden. We wilden eigenlijk naar een winkeltje waar spulletjes verkocht worden die gemaakt worden door mensen met een beperking. Helaas was het al gesloten. Vlakbij was een prachtig uitkijkpunt. De rust die deze plek uitstraalde staat in schril contrast met de chaos nu in Nederland. We kunnen ons er moeilijk een voorstelling van maken.
Tijdens het schrijven van dit blog komt het bericht binnen dat het CDTC moet sluiten ivm het coronavirus. Dat houdt in dat de therapie per direct gestopt is. Aangezien morgen ook de scholen hier sluiten komt dit bericht niet helemaal onverwacht. Het is ontzettend jammer, maar ook begrijpelijk. Het houdt ook in dat we komende dagen gerepatrieerd gaan worden.
Toen we Hanneke vroegen om mee te gaan, was dat eigenlijk best spannend. We kennen elkaar van 4 jaar zwemles op school (een half uur per week) en ruim een jaar zwemmen bij Sutfene (om de andere week). Ik ben werkelijk ontzettend blij dat je mee bent Hanneke. Mijn hart verwarmd als ik zie hoe dol Mees op je is. Daarnaast hebben we veel gelachen en heb ik ook wel gehuild. We hebben niet af kunnen maken waarvoor we hier gekomen zijn, maar het was en is een feestje met je! Dank je wel voor je lieve zorgzaamheid, nuchterheid, je liefde voor Mees, voor het kijken naar wat voor hem en ons belangrijk is, voor de fijne gesprekken en al helemaal voor je heerlijke humor. We gaan nog genieten van wat nog mag op dit eiland voordat we gerepatrieerd worden…
Hanneke en ik hebben de fles wijn maar losgetrokken die in de koelkast stond en gaan zo rollend naar bed. Het is wat het is…. en het is nóóit saai! 😊
“The greatest illusion”,
said the mole,
“is that life should be
perfect”
