Lieve lezers,
Met een soort survival of the fittest in de benen, hebben we afgelopen tijd maar doorgehold en doorgehold. Het waren nogal wat “kilometers”. En meerdere malen heb ik gekscherend uitgesproken dat het bij ons nooit saai is en vooral ook dat ik te eigenwijs ben om bij m’n enkels af te breken. Eigenwijzigheid kan je ver brengen!
Intussen was Mees, in 2018, (helaas!) definitief gestrand op het Kroonpad, mede omdat onze wensen niet verenigbaar waren met het beleid van het toenmalige management en de arts. Daarnaast had Mees een te grote begeleidingsbehoefte voor de klas. Daar waren we ons erg van bewust! Al zoekend waren we langzaam de moed verloren dat we ergens een passende plek voor hem zouden kunnen vinden. Een plek waar hij Mees mocht zijn en tot ontwikkeling zou kunnen komen, maar ook zijn leerplicht en vooral leerrecht zou mogen verzilveren. Na 8 maanden thuis en een zoektocht met toch wel wat teleurstellingen kwamen we terecht op de Linde in Deventer, waar we na een paar zeer fijne gesprekken en een snel schakelend team, Mees begin februari al in konden laten stromen op de Roosmarijn, een groep van ODC ’t Lantaarntje, waar hij al pionierend ook onderwijs krijgt aangeboden. Dat was wel even een spoedcursus loslaten en weer vertrouwen krijgen in een management.
Een paar weken later, toen we na een klein jaar sloop- en renovatiewerkzaamheden en een tweede verhuizing binnen één jaar, eindelijk weer op ons vertrouwde Timmermanshuus woonden, werd onze moeder getroffen door een zeer ernstige beroerte. Van een onafhankelijke vrouw, die nog zelf kookte, boodschappen en het huishouden deed, zelfs begonnen was aan vrijwilligerswerk en wekelijks op de kleinkinderen paste, verdween ze in een rolstoel en leverde met de tijd steeds meer in. Met veel verdriet hebben we toegekeken hoe zij hét voorbeeld is geworden van uitzichtloos lijden. Je moeder in een tillift zien hangen. Veel schrijnender en pijnlijker kon het voor mij niet worden. Een klein clubje trouwe kennissen en vriendinnen bezoeken haar nog regelmatig, waarschijnlijk niet beseffend dat het niet alleen voor onze moeder erg fijn is om bezoek te ontvangen, maar ook dat ze ons daarmee ontlasten. We zijn daar erg blij mee.
In de loop van het najaar kregen we van lieve Mees-fans de vraag of we niet nog eens naar Curacao wilden, zodat Mees weer dolfijnondersteunende therapie zou kunnen volgen. Het is een geweldig lief gebaar en eigenlijk véél te groot om aan te nemen. Aan de andere kant is het een prachtige kans! Een kans op ontwikkeling voor Mees. Een kans dat zijn leven kan verrijken. Een kans op weer een mooie ervaring, een kans op nieuwe fijne herinneringen en avonturen. En ook een niet te beschrijven waardevol samenzijn voor ons gezin!
Dus hier zijn we dan, inmiddels op Curcacao, zittend op een loungebank met een verfrissend drankje, 29 graden, terwijl de avond al gevallen is en een verkoelende wind over de veranda waait. Het bed lonkt! Mees heeft het werkelijk grandioos gedaan. Niet alleen grandioos goed, maar ook grandioos ondeugend! Zo deed hij vandaag meerdere malen zijn best om zijn grote voeten eens lekker in de nek dat de dame voor ons in het vliegtuig, met prachtig gestyled kapsel, te droppen. Het was topsport om deze draak in het gareel te houden vandaag! Maar bovenal was het erg gezellig! En Mees had lol! Inmiddels is hij zijn aangepaste logeerbed ingedoken en allang vertrokken naar dromenland… Hanneke is ook haar bed ingedoken en ik denk dat dat voor mij (23 uur wakker en inmiddels wallen tot ver onder m’n oksels) ook best een goed idee is 😉
