Lieve allemaal,
Over één ding waren Babette en ik het zeker eens vandaag. Na zo’n heftig jaar voor ons, maar zéker ook voor Mees, was het goed dat we er weer waren! Het was een warm welkom en liefdevol weerzien met Babette. Het is fijn te voelen dat Mees hier zó ontzettend welkom is.
Mees wist precies waar hij was en met een ongedurige buik, was “werken” nou niet het eerste waar hij aan zat te denken. Kim (de assistent therapeut en psycholoog) en Anne zijn met Mees een eind gaan wandelen over het Sea Aquarium, zodat Roos en ik rustig met Babette konden praten. Daarbij vroeg Babette ook aan Roos hoe ze het afgelopen jaar ervaren heeft. Belangrijk, omdat Liam en Roos zo’n bijzondere en belangrijke plek innemen in het leven van Mees, maar Mees het leven van zijn broer en zus ook in alle opzichten erg beïnvloedt. Ze moeten serieus genomen worden in hun rol als broer en zus van Mees én wat het met ze doet!
We kwamen tot de conclusie dat alle veranderingen en gebeurtenissen zeker de oorzaak kunnen zijn van de terugval in Mees’ communicatievaardigheden. Er zijn gelukkig ook dingen (zoals het tandenpoetsen en het opvolgen van kleine instructies bij zelfredzaamheid bijv.) die nog steeds erg goed gaan. Samen hebben we besproken om aan de sensorische integratie/ prikkelverwerking en de communicatie te gaan werken. Mees heeft namelijk een ernstig verstoorde prikkelverwerking. Daarbij komen prikkels soms te heftig en andere keren veel te laat binnen. De Sensorische Integratie therapie is ervoor bedoeld om verbetering te brengen in de alertheid en manier waarop de prikkels binnenkomen. Ik heb geen verwachtingen van deze twee weken, wel de hoop uitgesproken dat het fijn zou zijn als Mees de rust weer vindt om tot leren te komen om zo weer duidelijker te gaan communiceren.
Na een klein half uurtje binnen therapie kwam Mees met Babette en Kim weer buiten om naar het dok te wandelen, waar Chabelita (de dolfijn) en haar trainster Krista, op ze wachtten. Mees maakte vrijwel direct goed contact met Chabelita, door haar te aaien, samen met Babette. Babette vertelde nadien ook dat Mees snel ontspannen was en in was voor grapjes. Tijdens de therapie en tijdens ons verblijf hier gaan we kijken of het voor Mees haalbaar is om op een vraag Ja te knikken of Nee te schudden met zijn hoofd. De eerste dagen zullen we hem daar veel mee helpen. Wanneer je vragen met Ja of Nee kunt beantwoorden dan gaat er een wereld voor je open. Je bent dan in staat om regie te krijgen over je eigen leven. Wil je bijv. pindakaas op brood of niet? Natuurlijk zullen ook de gebaren centraal staan en de vragen vanuit school.
Tijdens de dok- en dolfijntijd was Mees, ondanks zijn buikgriepje, erg ontspannen. Babette genoot weer van zijn ondeugende blikken…
Komende dagen zijn er verschillende workshops. We gaan ze vrijwel allemaal bezoeken.
Na de therapie hebben we bij Hemmingway op Mambo beach heerlijk gegeten… Mees was op en lag daar heerlijk in de schaduw op een bankje…
Zo’n eind van huis, merk ik ook hoe erg ik gehecht ben aan onze plek, ’t Timmermanshuus. Hoe fijn ik het vind om iedereen om me heen te hebben en ook hoe erg ik iedereen mis. Bert, Liam en Patty, maar ook iedereen om ons heen. Dat bedacht ik me toen ik vanmiddag een filmpje kreeg van Henry en Bernard, harde werkers, die vandaag rigoureus onze slaapkamer gesloopt hadden aan de Riethuisweg… (iets wat nog moest!!). Wat zijn we toch gezegend met zoveel fijne mensen om ons heen!
Fijne dag en geniet van de foto’s!
Lieve groet van ons
PS: Veel dank weer voor alle lieve berichtjes. Ik probeer zoveel mogelijk te beantwoorden!
Ziek mannetje…
Daar gaat hij… op naar het Dok!
De huisfotograaf is ook mee…
Actie-reactie… Mees gooit de bal, Chabelita brengt hem terug.
Bijzonder, want Mees geeft hier Chabelita de instructie dat ze haar tong uit moet steken!
Ach, wat zijn we trots op hem… ziekjes, maar wel kunnen lachen na de therapie. Dapper kind!
